گزارش از: طیبه شایان
۲۹ بهمن۱۴۰۱ بود که برای تهیه گزارش از وضعیت زلزله زدگان شهرستان خوی عازم این منطقه شدیم.
۱۲ ظهر بود که به شهرستان خوی رسیدیم. انتظار نداشتم در بدو ورود به شهر شاهد چادرهایی باشیم که زلزله زدگان را در خود اسکان داده است. کنار پیاده رو، پارک ها، روبروی خانه های آسیب دیده و جلودرب ها چادر برپا شده بود. صحنه های ناخوشایندی که از همان لحظه ورودمان به شهر متاثرمان کرد.
به گزارش تانیش نیوز، ستاد مردمی ائل گوجی که از روز نخست وقوع زلزله ۵.۹ ریشتری هشتم بهمن در خوی تشکیل شده بود با هماهنگی قبلی به استقبالمان آمد و تا آخر گزارش همراهیمان کرد.
ورودی ستاد درب بزرگی بود که کمک های مردمی وارد یک سوله بزرگ می شد. چند نفر زلزله زده با امید به دریافت کمک های مردمی پشت درب تجمع کرده و انتظاراتی از ستاد داشتند. این انتظارات و درخواست ها بعضا طوری بود که گویا وارد یک نهاد دولتی و یا فرمانداری شده اند اما مسئولین ستاد با حوصله اسم و آدرس می پرسیدند تا شخصا برای بررسی نیازهایشان به محل اسکانشان بروند.
چند وانت پر از اقلام اساسی و خورد و خوراک راهی روستاها شدند و ما داخل سوله شدیم. انباری بزرگ با انواع وسایل مورد نیاز از پتو گرفته تا نان، کنسرو و لباس و… و چند جوان دختر و پسر داوطلب هم مشغول بسته بندی اقلام معیشتی هستند. صحنه هایی که اشک شوق از چشمان جاری کرد. اتحاد و همدلی بی نظیری شکل گرفته است تا به کمک زلزله زدگان بی پناه بشتابند.
ابتدا با آقای علی اصغر پاشازاده که بازنشسته فرهنگی می باشد و از دومین روز زلزله به کمک زلزله زدگان شتافته است به گفتگو می نشینیم.
می گوید: اهل خوی هستم وقتی زلزله امد و خیلی ها شهر را ترک می کردند با عده زیادی از دوستان و همشهریان ماندیم تا شهرمان را دوباره بسازیم و کمک حال شهروندان باشیم.
پاشازاده با اشاره به تشکیل ستاد مردمی ائل گوجی با کمک و همراهی آقای فرمان فرضی و خانم رقیه کبیری و دیگر همراهان گفت: چون وقوع زلزله یک بحران و حادثه طبیعی بود و هیچ برنامه ای نداشتیم کار سخت تر شده بود اما با اراده دست به دست هم دادیم و ستاد مردمی با آذربایجانیها تشکیل دادیم و کم کم از دیگر نقاط از جمله تبریز، اردبیل، همدان، زنجان؛ ارومیه به کمک ما آمدند و با نیروهای خودجوش مردمی تیم های ارزیاب تشکیل و با یک سازماندهی منظم و برنامه ریزی نیازها را احصاء و کمک های مردمی را به دست زلزله زدگان می رسانیم.
وی افزود: تیم های هلال احمر هم که از همان ابتدا به کمک مردم آمده بود بعد از دو هفته جمع کردند و رفتند ولی ما تا آخر خواهیم ماند.
وی در مورد نحوه کمک رسانی به زلزله زدگان گفت: به غیر از ستاد ائل گوجی نیروهای مردمی دیگر هم هستند که با جمع اوری کمک های مردمی خودشان راسا به روستاها و مناطق زلزله زده رفته و کمک ها را به دستشان می رسانند و عده ای هم هستند که وارد مناطق شده و با ارزیابی نیازها از جمله کانکس اقدام به تهیه این وسایل کرده و شخصا تحویل فرد زلزله زده می دهند.
وی در مورد نیاز به کانکس هم می گوید: بسیاری از خانواده ها بیمار سرطانی و صعب العلاج و چند معلول دارند که زندگی در چادر برایشان بسیار سخت است و ما این ها را اولویت بندی کرده و با پول های واریزی مردم کانکس تهیه و در اختیار این خانواده ها قرار می دهیم.
وی افزود: تقریبا روزانه هفت الی هشت کانکس تهیه و تحویل زلزله زدگان می دهیم و تاکنون حدود ۱۰۰ کانکس تحویل داده ایم.
وی از ایجاد کمپ بانوان باردار نیز خبر داد و گفت: یکی از کارهای بسیار خوبی که انجام شده ایجاد کمپ زنان باردار و تحویل کانکس به این خانواده هاست.
پاشازاده در مورد خانه های ترک خورده هم می گوید: بسیاری از خانه ها آسیب کلی دیده اند، دیوارها ترک برداشته و مردم از پس لرزه ها می ترسند و زندگی در چنین خانه هایی برایشان کابوس شده است و دولت باید فوری وارد میدان شده و با وام های بلاعوض و نیز مدت دار نسبت به ترمیم یا ساخت خانه هایشان اقدام کند.
وی وام ۳۵۰ میلیونی را برای ساخت یک مسکن با توجه به گرانی میلگرد و سیمان و… ناکافی دانست و گفت: بهتر است مردم کمک هایشان را نگهدارند و در ساخت خانه به زلزله زدگان کمک کنند.
بعد از این گفتگو راهی کمپ های زلزله زدگان می شویم. با عبور از خیابان هایی که در هر طرف آن چادر برپا شده است وارد کمپ علوم قرانی می شویم حدود ۶۵ چادر در این کمپ برپاست. ستاد ائل گوجی بسته هایی را که آماده کرده است بین چادرها پخش می کند. چشمم به زنانی می افتد که تشت لباس و ظروف به دست راهی شیر آب می شوند دنبالشان می روم چند زن و بچه دیگر هم کنار شیر آب نشسته و مشغول شستن ظرف و لباس هستند. دستانشان زیر اب سرد سرخ شده و مرتب دستانشان را بهم می مالند تا کمی گرم شود و سپس شروع به شستن می کنند. آب گرم ندارند، از نبود حمام و کمبود سرویس بهداشتی گلایه دارند. می گویند دولت تنها یک چادر و دوتا پتو داده و اکنون هم ما را اینجا رها کرده و فقط کمک های مردمی ادامه دارد.
می گویند فردا که باران ببارد و داخل چادرها شود چه خواهند کرد.
وارد برخی از چادرها می شوم. بیماران عمل کرده از سردی هوا و زندگی سختشان داخل چادر شکوه می کنند و این که زندگی در کانکس می توانست برایشان راحت تر شود و دولت از انها دریغ کرده است.
از داخل هر چادری چند کودک سر بیرون می کند و پابرهنه در زمین سرد و بیرحم پا می گذارند و هاج و واج نگاهم می کنند و من حرفی برای گفتن ندارم…
بعد از شنیدن درد و دل انها راهی کانکسی می شوم که به سفارش چند تن از ایرانیان مقیم المان و انگلیس توسط پایگاه خبری تانیش نیوز تهیه و در اختیار یک بیمار سرطانی قرار داده شده است.
با دیدن اوضاع این خانواده و بیمار، یاد گفته وزیر محترم! کشور می افتم: «هیچ برنامه ای برای تهیه کانکس به زلزله زدگان خوی نداریم»، چرا که وی به خوبی می دانست دولت عرضه تهیه کانکس و امکانات رفاهی برای زلزله زدگان خوی را ندارد و این را هم خوب می دانست که مردم مثل همیشه در چنین مواقعی پشت هم هستند و اقدام به تهیه کانکس خواهند کرد.
بزرگواری می گفت در ایران این مردم هستند که دولت را نگه می دارند ولی در دیگر کشورها این دولت است که مردم را نگهمیدارد.کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من.
